Snotneus

Een valling heeft ons bij de neus man. Allebei snotteren we het vertrek tegemoet, hij met enkele dagen voorsprong, ik achterophinkend. Ik haat het. Breek nog liever een arm...

Maar het is bijna zover, ons Vlekje wacht in haar hotel om weer mee onder de dekens te kunnen en luid spinnend te vertellen dat we haar dat nooit meer mogen aandoen. Volgende keer zal ze dan ook meereizen per auto, geen Senauke noch een Frauke maar ze moet er maar aan wennen.