J.J. CALE

Ergens in het voorjaar van 2009:

Samson: "Hij gaat optreden."

"Ah ja ?" zei ik.

"Maar er staan alleen data voor de USA."

"Oh." Zuchtte ik.

"Als hij niet naar hier komt... dan gaan wij naar daar."

"Da's goe." Lachte Samson.

"Ik meen het hé. Dat is wel in Ameeeeeeeerikaaaaaa hé." (Samson is nooit een USA fan geweest, ik zou hem daar misschien nooit zomaar naar toe gekregen hebben.)

"Ja maar 't is goe."

"Ok."

Die avond zoek ik vluchten en ik vind er, voor een spotprijs nog wel:

606€ voor een heen en weer richting Los Angeles vanuit Brussel (want we zouden toch naar België reizen in die periode.), verzekering en taxen inbegrepen én... VOOR ONS BEIDEN ! Doe mij dat eens na. :)

De tickets voor het optreden werden ook via het internet besteld en klaar was kees toen die enkele minuten later gemaild werden. 

Blij als kleine kinderen.

Een mooie autoreis vanuit LA richting San Francisco en Petaluma.

Ik maakte dit verslagje over het JJ gegeven op mijn oude blog over Vooral Portugal: 

1 april 2009, mystic theatre Petaluma CA.

De vorige avond tijdens onze prospectie bestellen we  een budweiser in het theatercafé. Prompt tot de orde geroepen door één van de meestal vlotte californiërs. "Belgians ? Budweiser ? Hahaha !! I drink Stella but you should try the Californian Great White." Hij vraagt de barman, die net in zwaar gesprek was over de 'tomorrow night show' om ons te laten proeven.

Het smaakt en de volgende namiddag plaatsen we ons, met een CGW in de aanslag, aan een tafeltje op het terras van het café, tevens de inkom van de zaal. Er zit daar nog een koppel, oudere knarren en al snel blijkt dat zij daar niet toevallig hebben plaatsgenomen. Fans !!

We zitten daar goed aan het tweede tafeltje op rij. Straks om 7:30 PM zullen ze hier in dit authentieke zaaltje de deuren openzwieren. Spannend !

'Sold out' wordt geafficheerd maar er worden op het terras nog tickets doorverkocht. Niet aan ons, wij waren reeds enkele weken de blije eigenaars van een onlinekaartje.

Rond zes uur stroomt het volk toe, worden de tafeltjes vewijderd en zetten we ons rustig in het rijtje aan de ingang. "Eerst is eerst" vertelt een man ons, "Je gaat binnen, neemt plaats op één van de stoeltjes en die plaats blijft van jou." Er worden anecdotes verteld over de weinige voorgangers van deze show, ook die van de jaren '70.

Als ons ticketje is gecontroleerd, stappen we rustig mee naar binnen. De eerste rij is op een paar plaatsjes na nog vrij ! Rechts van ons een koppel dat verbaasd (wow!) reageert als blijkt dat wíj nog verder reisden dan hen om hém te zien. Ook zij namen het vliegtuig, maar het betrof 'slechts' een binnenlandse vlucht. Links van ons een wel héél erg enthousiaste, hyperkinetische Londenaar en zijn lady Jules of Jools. Aardige kerel, jammer dat we geen mailadressen uitwisselden.

Danny Click mag het voorprogramma verzorgen. De overigens best aardige muzikant, singer/songwriter weet dat we daar niet op hem zitten wachten en verontschuldigt zich soms bijna. Zijn violiste mag nadien nog even mee het podium op met de reeds door Click volop bewierookte beoefenaar van de 'Tulsasound'.

En dan is het zover. Er stroomt wat volk op het podium, er klinken geluidjes. De sound wordt dus gecheckt en onder de checkers bevindt zich reeds onopvallend, de man met het inmiddels diep gegroefd gezicht met opvallend uitgesproken jukbeenderen maar het figuur van een twintiger. Een beetje geroezemoes en reeds een zacht applausje maar JJ krijgt alsnog een wervelende aankondiging:

'... They call him the breeze... !!!"

"Holy Cow !!"                            

Die Amerikanen toch.

Wordt vervolgd.

Volgende bericht:

Het verslagje van die avond:

Na de wervelende aankondiging keert hij zich met zijn rug naar het publiek en start de intro van 'bringing it back'. Nog wat gepruts met micro, eens recht staan en dan wat zacht gemompel... Heerlijk ! Wat weifelende tekstflarden maar een geconcentreerd gitaarspel. Even het vingertje in de lucht om ons er op te wijzen dat hij wel weet dat daar een publiek staat. Voor hem.

Vlotjes gaan we over in een bedaard 'don't cry sister cry' , hij mompelt nog wat aan het eind van dit prachtige liedje en het begin van van 'i'll make love to you anytime' en heft tijdens dit weer erg ingetogen begonnen nummer toch een gitaarsolo aan. De sfeer laait wat op. Weer gezeten is hij een beetje het spoor bijster. Nog wat zingen of eindigen ? Aarzeling, een smile naar de bassist en dan toch maar er een einde aan breien. Zálig, vooral dat lachje bij de hapering.

Hierna wordt het een beetje swingender, een enkele fan houdt zich niet meer in en waagt zich richting podium. Dat vindt de security niet prettig want we hebben allemaal onze plaats mogen kiezen en de beste man mag verder op zijn eigen stoel gaan dansen. Cale heeft dit vanuit zijn, weliswaar zonder zonnebril, maar toch erg verscholen blik, mini-akkefietje best in de gaten. Een nummer later merkt hij op dat we mogen rechtstaan en dansen als we dat willen, dat laten de meesten zich geen twee keer zeggen. Ze moeten natuurlijk niet voor mijn superplaats op de eerste rij plaatsnemen en dat doen ze ook niet, nu ja behalve die ene en zijn vriendin dan, die eisen wel wat plaats op. De pret bederft het geenszins, integendeel, de zaal danst en zingt lustig mee met de klassiekers 'Cocaine', 'after midnight' en het erg wervelende 'call me the breeze'.

Tussendoor wordt er nog wat verteld en gelachen, ook over hoe Clapton ongevraagd voor hem geld in het laatje bracht door het commercialiseren van zijn nummers en over de Gizmo (ik zoek nog even een link).

Tot driemaal toe schoot de kabel uit zijn gitaar en iedereen, inclusief hijzelf en zijn muzikanten, konden er om lachen. Very JJ. Maar wat heeft die zeventigjarige man, eerlijk waar, nog een zachte heldere stem ! Zo rustgevend.

Ik heb geen lijstje bijgehouden, ik had het al lastig genoeg met het filmen van de eerste drie + proberen wat uit de fotocamera te halen. Uit respect geen flits en dus aangewezen op een hoge ASA en lange sluitertijden. 't Zijn souvenirkes geworden, misschien krijg ik nog wel een tweede kans. Wieweet...

(Het mannetje Cale komt graag buiten eens kijken en een stuk of wat die hard fans, waaronder wijzelf, vragen hem iets te signeren. Gewillig maar niet begrijpend waarom al die drukte voor hem zet hij krabbels op een lp, een gitaar, een stuk of wat papierkes en voor ons een T-shirt en een affiche... "A T-shirt ?" lacht hij.)

...want zoals reeds vermeld in de vorige post, het was geen 'No' maar een 'thinking about it' toen we hem na het concert vroegen hoe het zit met een Europees bezoek. Op mijn vraag of hij Antwerpen niet wil vergeten, keek hij verbaasd op:

"Yeah. Antwerp. We've been there ..."

" '94 " Vult O Senhor (Samson) aan.

"Yeah, 15 years ago" Hij schrikt er zelf van.

Ook dit gesprekje staat op video, de bewijzen zijn er dus hé.

Ah ja nog een pittig detail: behalve 'Roll On' dat niet eens echt een nieuw liedje is heeft onze held geen enkel nummer van de nieuwe cd gespeeld, ik denk zelfs dat de laatste 3 of misschien wel meer cd's niet aan bod zijn gekomen. Precies zoals de meeste oude knarren in de zaal het gewenst hadden denk ik. Nochtans is 'Roll On' een uitstekende cplaat. Niks wereldschokkends maar gewoon Roll on...

Een dikke vier jaar later zijn we triest maar wel blij dat we hem nog gezien en gehoord hebben.
Een deel van de opbrengst van zijn tour ging steeds naar het plaatselijke asiel ging. Ne schone mens ook nog.