Totaal aantal pageviews

04 augustus, 2012

109. Completo

Ok, even kort de gezinssamenstelling qua snorharen even op een rijtje zetten voor diegene(n) die het vorige blogje niet gevolgd hebben of het gewoon vergeten zijn:


In Antwerpen probeerde ik Stafke, mijn grote kater die de dieven wegjoeg, mijn geduld iets te vaak op proef stelde wanneer hij midden in de nacht kwam aanmiauwen om binnen te mogen waarna hij weer dralend de nacht inwandelde wanneer ik de deur of de venster voor hem opende en hetzelfde scenario zich vervolgens nog een keer of twee herhaalde tot ik eerder ongeïnteresseerd deuren en vensters voor hem opende, hem de rug toekeerde en deed alsof ik in bed ging stappen eindelijk ook binnenstiefelde. Om hem niet op deugnietideeën te brengen ging ik quasi nonchalant deuren en vensters sluiten waarna ik een flink snorrende, ruim plaatsinnemende kater in mijn bedstee aantrof. Grmpff.  
Mijn vondelingske was nogal gehecht aan zijn huis en tuin en wilde niet mee verhuizen met mij dus mocht hij zijn oude dag rustig slijten waar hij dat wilde.


Maar Midas Dekkers verwoordde een huis zonder katten ooit als een donker, leeg, ongezellig hol en ik moest dat beamen.


"Drie." zei Samson. "Ga morgen eens mee en als die moeder nog niet terug is dan nemen we ze mee." Vond ik een uitstekend idee.


Mamapoes moest wat overkomen zijn want de kittens lagen nog in hun glasvezelnestje, 't is te zeggen twee van de drie beestjes keken ons met angstige en begerige oogjes aan, van nr 3 geen spoor. Die twee lieten zich dan ook gewillig ontvoeren naar hun nieuwe thuis.
Een zwartje dat we voorlopig Gorilla noemden vanwege zijn totskopje en Streepje om dat ze als lapje behalve veel lapjes ook streepjes op haar bolleke had. Gorilla is nog even over Kabilla gegaan maar mocht dan toch door het leven stappen en klauwen als BACHE. Streepje werd een FRAUKE. Bache werd Samsons beste maatje, Frauke en ik nestelden ons in elkaars haar én hartje.


Een jaar of twee later stapte er in het stadje Beja een ander schepsel ons leven binnen. "Er zit een poezeke in onze motor" stamelde Samson... 
Geen toeval, ze zocht daar warmte en is dat tot nu toe blijven krijgen van ons, zelfs al die jaren in het soms kille noorden want daar hebben we gewoon chauffages om ons mee te verwarmen. Senauke werd genoemd naar een katje dat in een pousada in Sagres zoiets in die aard genoemd werd, denk dat het cenoura (wortel) moet geweest zijn hoewel het geen rosje was.


Drie poezeminnen dus in huis en die zouden mee verhuizen naar Portugal. Bache en Frauke ontvielen ons respectievelijk in juli 2010 en december 2007. Eerst een grote reis heen met twee koten en een reisbakje en dan nog eens een paar keer over en weer met de hele meute. Nu enkel Senauke nog dus.


Vlekje en Zinneke waren oorspronkelijk een deel van de veel te veel beestjes dat een Engels koppel had veroorzaakt, daar hoorde ook nog Basilke bij en nog een paar aanlopertjes. Toen het koppel hun huis en Portugal verliet en wij nog geen heel lange tijden in het land verbleven waren ze min of meer aan hun lot overgelaten, er kwam wel iemand af en toe wat eten geven maar dat volstond uiteraard niet. Basil, Vlekje en Zinneke logeerden bij ons als we er waren en als wij weer vertrokken maakten we hen een voedselsysteem en ook nu doe we dat nog steeds zo. De periodes dat we er niet zijn zijn wel veel korter geworden...


Vlekje en Zinneke horen er dus wel echt wel bij, komen zéér graag in huis, krijgen de nodige voorzorgsmaatregelen maar blijven wel altijd 'thuis' als wij weer eens weg zijn.


Ziezo dat is het zo ongeveer. "Ron ron ron" zeggen ze want er wordt hier serieus geslapen op dit moment...


En oh ja Zinneke is mij gisterenochtend komen wekken, completo dus.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten