Een woord dat eigenlijk niet in mijn woordenboek staat maar nu begin ik toch stilaan te snakken naar het huis op de Alentejaanse heuvel.
Ik verlang naar de krekeltjes, dat ene zuchtje wind aan de vooravond, de eenzame steenarend die een jammerlijke gil slaakt, het gerinkel van de schapenkudde, de immer bezige buren en hun boerderijgeluidjes, de haan, het geblaf van Tijger en zijn vriendjes, de zwaluwgeluidjes, geritsel en geruis door het struikgewas, ja zelfs de stilte....
Maar natuurlijk ook onze lieve portupoesjes, hoe stellen ze het ? Hangen ze nog rond het huis ? Of zijn ze de omgeving gaan verkennen ? Hebben ze nog genoeg te eten ? Te drinken ?
Hopelijk geneest pukkelman vlug en kunnen we eindelijk de biezen pakken. De cortisonespuitjes voor Senauke inclusief.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten