Goed, een wildernis met heel weinig bomen maar wel héél veel konijnen en perdixen (Portugezen noemen het eetbare vogeltje patrijs maar eigenlijk zijn het meestal kwarteltjes).
Maar écht héél veel nijntjes en écht heel veel kwartels, zigzaggend voor onze wielen toen we door het veldwegje reden. Helemaal het spoor bijsterwant onze GPS gegevens zijn nog van voor het systeem werd uitgevonden. Op het gevoel dus, vroeg of laat kom je wel ergens uit, er is altijd een voorraadje water en wat voedsel aan boord enneh in geval van grote nood... veel nijntjes :-)... nee, nog liever verhongeren :-).
Toch net altijd iets prettiger iets vd bewoonde wereld af, hoewel schapenbelletjes ons iets anders doen vermoeden. En een strop. Weg met de strop. Arme nijntjes. Arme boer geen eten die avond, neh.
Wij wel. In Mertola dus. Een kerkje dat ooit een moskee was geweest, een burcht met torenvalkjes, een net blootgelegde historische site met mozaiekjes etc... Een Indiër had ik niet verwacht en och kom voor één keer nog eens Portugees gaan eten, het moet kunnen. Vis dus. Zalm gebakken voor mij, gegrild voorhem. 1 aardappel voor hem, rijst voor mij. Een slaatje met sla, tomaatjes en zoete ui voor mij, al dente ! groentjes voor hem, een wortel en boontjes. Alles rijkelijk overgoten met olijfolie en wat extra peper. Eenvoud kan ook lekker zijn. Slapen.
De volgende dag was daar het plan om in Spanje te geraken via een sluipweg of een smokkelroute zo u wil, niet dat we veel te smokkelen hadden maar 't is toch altijd net iets exotischer en spannender om grenzen over te steken. Over het weer trouwens ook geen klachten, na meer dan twee weken, druilerige toestanden, brandde de zon ongemeen fel op Samsons kop. Het resultaat mocht er zijn. Een tomaat.
Maar eerst de gewone route naar het buurland, richting Paymogo. Gaan tanken, waarom niet, een besparing.
Dorpsverkenning. Een zure Spaanse naar lipbalsem gevraagd.
Een mooie kerk in heropbouw bekeken.
Een cola in een soort parochielokaaltje en weer weg. Even terug naar Portugal.
Op eigen berekening en gevoel een weg ingeslagen naar de grensrivier 'Chança', aan de overkant Spanje en paarse bloemetjes, langs Portugese zijde een ruïne en Portugal.
Mooi, mooi, mooi.
Samson legt zich aan de oever en ik kijk naar de ijsvogeltjes, paarse en andere fleurtjes én ontdek wat die dikke plonsen in 't water wel mogen zijn net als ik passeer: waterschildpadjes ! Keischattig.
En nu weeral nat en grijs en kil. Een sjaanske gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten