"Dag Senhor President" zeiden wij toen vader en zoon het pand verlieten. Dorpshoofden heten hier ook president en hebben ook lange armen, althans dat hopen wij deze keer. Het één of ander plaatselijk overheidje heeft ons huis én ons er dus uitgepikt om serieuze extraatjes te kunnen verwerven, da's niet eerlijk maar we konden er niet onderuit. Dan spreek je iets te laat de zoon van de president aan en lijkt iedereen verontwaardigd over de gang van zaken, hopelijk kan er een goed woordje gedaan worden en gaan ze bijvoorbeeld niet struikelen over onze lage drempels of in een bad vallen dat er niet is, grmpfff.
Een handtekeningetje hier, een krabbeltje daar, eens doorsturen naar ginder, weer terugkrijgen... nog wat gekrabbel en nog meer van die Kafkaïaanse toestanden en dan zou het gedaan moeten zijn. Enfin, aan bidden doen we niet, bekeren kunnen we niet maar een beetje geluk kun je soms afdwingen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten